Deel deze pagina

Noot van het moment

Bewust

Ze is niet meer, die vrouw waar ik mij zo over wist te verwonderen.

Pas 8 jaar wist ik van haar bestaan en daarvan was het laatste jaar de meest indrukwekkendste die ik ooit heb beleefd.

Een krasse, niet altijd even makkelijke dame die nog net haar 99ste verjaarsdag nog helder en bewust mocht vieren, alhoewel bewust!

Als je haar kon merkte je al dat ze het allemaal wel een beetje zat was, praktisch blind en slecht horend maakt je moe en de wereld klein vertelde ze mij als eens.

Een vrouw die, getekend door het verleden, precies wist wat ze wou en regelmatig in conflict kwam met het verplegend personeel van het verzorgingshuis waarbij de opmerking " Ik zoek niet mijn gelijk ik zoek mijn recht " regelmatig door het gebouw galmde.

En toen was het klaar, een simpel telefoontje dat ze niet lekker was geworden en er ernstig rekening mee gehouden moest worden dat ze zou gaan hemelen.

Vreemd is het dan wel dat in dit soort gevallen de archiefkast van het brein zich bewust wordt van de emotie die zich alvast voelbaar parkeert tot de dag van begraven of in dit geval de crematie.

Je kent het misschien wel zo'n gevoel wat je onbewust met je meedraagt en iedere keer even onverwachts op plopt, een split second, een beeld van diegene die er dan niet meer is met daarbij voelbare herinneringen en gemis die je hebt ervaren bij de persoon in kwestie.

Al snel kwam de dag dat ze gecremeerd zou worden, het zonnetje scheen en er waren meer mensen dan je zou verwachten bij iemand op zo'n leeftijd.

Ik moet jullie bekennen dat mijn geest en gevoel bij dit soort gelegenheden altijd in standje neutraal gaan, waardoor mij blijkbaar andere dingen opvallen dan standaard.

Terwijl de ene na de andere spreker achter de desk plaats nam en ieder op hun eigen manier waarheid en fictie door elkaar wisten te husselen viel mij maar één ding op "het watermonument".

De marmeren bol, buiten in het zicht langs de kist, waar het water, zich niets aantrekkend van de wereld om hem heen, olijk langs de wand dwarrelde.

Wat de filosofische blik niet ontging was het feit dat er een deuk in zat, het water verdoezelde weliswaar deze onregelmatigheid maar de deuk bleef wel zichtbaar en dat paste weer perfect bij de verhalen die op dat moment werden verteld.

Wat men van haar herinnerde, wat men wel niet allemaal met haar had mogen beleven, wat men van haar vond waar trouwens ook wat beschadigingen in waarheid getrouwheid te vinden waren.

Het maakt je wel bewust hoe je eigenlijk wel of niet hoort om te gaan met je medemens.

Wat je in het verleden hebt nagelaten, verpest of vergriept poets je niet even weg met een laatste verhaaltje vanaf een briefje.

De beschadiging zal altijd voelbaar, merkbaar en zichtbaar blijven of men wil of niet.

Het was een mooie bewuste les.

Deze vrouw heeft mij ook een minder leuke kant van onze maatschappij laten zien in de periode dat wij haar opzochten in het verzorgingstehuis dus kon ik het niet laten om, geinspireerd door een tekst van Jules de Corte, daar een eigen interpetatie op te maken.

Met name de vraag "Toen en als je" moest mijn schrijvend gedachtengoed iets mee doen en wil ik jullie graag schenken als extraatje.

Deze tekst zal op deze pagina zichtbaar blijven tot ik weer een mooi spinsel vind om jullie hersens te kraken daarna is hij niet meer beschikbaar op de site.